De weken rijgen zich de laatste tijd aan elkaar, verschil tussen week en weekend is er nauwelijks. In de week werk je voor klant A en klant B en voor de bankrekening van je patron, en in 't weekend doe je je vrienden een plezier. Komt ervan als je 'multiservice' bent geworden. Bart kan je dit en Bart kan je dat? 'k Lijk m'n grootvader wel, die stond erom bekend ook steeds in de weer te zijn voor een ander...
Bricoleren is leuk, plezant, uitdagend en al wat je wil, maar de laatste tijd ligt 't tempo zo hoog dat ik stilaan begin te verzadigen. Soms komt het me gruwelijk de keel uit, ben ik het kotsemoe te hollen van hot naar her en weer terug, van die telefoon die steeds rinkelt, die vertraging op een hoop 'chantiers', die harde woorden en af en toe net geen mot op een of ander bakkes. 'De Mediterraanse leefstijl' noemen ze dat dan. Juist ja.
Vorige vrijdag ben ik uit m'n vel gesprongen en heb aan Célia gezegd dat ik alle voornemens, engagementen en beloftes voor zaterdag aan een raket bond en zinnens was die heel ver weg te schieten. Hier en nu. 't Speelde immers reeds wekenlang door m'n gedachten om eindelijk komaf te maken met de Pic du Canigou, een bult van net geen 2.800m die de oostelijke begrenzing vomt van de Pyreneeën. Een hoop schist die me bijna elke dag de ogen uit 't lijf treitert, zoiets als een zeemermin met een zeeman. Met dat verschil dat ik niet bepaald goesting heb die daadwerkelijk te bespringen, uiteraard. Bovendien was ik de beklimming, nou ja, van de Canigou nog aan die andere Bart verschuldigd, de rotzak - hij deed hem immers reeds en ik nog niet - en ik kon het niet langer aan elke dag die schuldlast mee te moeten zeulen. Zeker niet nu we'r op een fel opgehouden plas naast wonen.
Ik dus vorige zaterdag om 4.30 in onze wagen gesprongen - eindelijk met Franse nummerplaat - om een forse twee uur later aan de wandeling te beginnen. Prachtig vogelconcert in de bergen, bijna net zo'n hard gekwetter als in Halle - Kool- en Pimpelmezen, Merels en Zangijsters, Heggenmussen en Winterkoningen, 't was lang geleden dat ik zo'n weelde nog had gehoord. In Sète hoor je 's ochtends immers alleen Zwarte Roodstaarten en Schijtmeeuwen. Op weg naar 't werk hoor ik alleen Cetti's zangers, Roodborsttapuiten en Schijtmeeuwen. Op 't werk alweer Zwarte Roodstaarten, eerstejaars Torenvalken, Nachtegalen sinds vandaag, en niet te vergeten: Schijtmeeuwen. Soit, de tocht richting Chalet des Cortalets was stevig en prachtig zoals een zwoele lentemorgen in de bergen hoort te zijn. Alleen, me myself and I in ze mountains, daar had ik echt behoefte aan. Vanaf 1.500m liep het echter fout: de eerste sneeuw. Nu goed, vanuit Sète had ik wel reeds gemerkt dat de topzone van de Canigou er 'wat wit uitzag', maar als je een heel eind onder de berghut reeds naar je knieën moet zoeken is er toch iets mis, half april. Geef toe, dat ik m'n zonnebril was vergeten was één zaak. Dat ik geen zonnecrème bij had een tweede. Maar dat ik mezelf zou vervloeken omdat ik m'n sneeuwraketten was vergeten had ik me daags ervoor nooit kunnen inbeelden. Zonder raketten dan maar, eindeloos ploeteren door smeltende diepsneeuw. Soppende voeten in soppende schoenen, een drijfnatte broek, een iets minder natte slip en bevroren genitaliën, wat is 't toch fijn om terug in de bergen te zijn. De 'kannigoe' deed z'n naam alle eer aan: kannigoe vooruit komen in die soep...
Het tussenpunt, Les Cortalets op 2150m, lag er verlaten bij. De hut gaat immers pas open begin juni om uitgeputte stappers van de GR10 van een brok in de keel en een slapeloze nacht tussen de snurkers te voorzien.
Na een stevig middagmaal - notenbrood met pensen van de beste beenhouwer uit Halle, 'een witte en een zwette' en een Palmke uit Steenhuffel - heb ik maar wijselijk besloten rechtsomkeer te maken. Van de hut naar de top is 't immers anderhalf uur, in optimale omstandigheden. In de sneeuw mag je die tijd gerust verdubbelen. En dan de lange weg weer terug, 't zou gewoon onverstandig geweest zijn, debiel, gevaarlijk, stom, om het zelfs maar te proberen. Volgende keer beter maar, mét raketten. Wellicht wordt die 'volgende keer' hartje winter. Me vrijdags'avonds aan de voet van de berg parkeren, een paar uurtjes slapen en 's morgens rond vier uur met de hoofdlamp aan the long way up & way back beginnen. Twee hoogtekilometers op en twee af, 't is te doen. Met raketten, uiteraard...
Soit bis: op de weg terug heb ik 't maar van de mooie kant bekeken. Nog nooit zo'n lentepracht in de bergen kunnen meemaken: fris groen overal, spetterend groen van pas ontloken berken en lorken, wilde kerselaars in bloei, een hoop voorjaarsbloeiers en, hoog in de lucht, een koppel buizerden. Zalig, zo'n dagje de batterijen opladen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten