Please return it

Vreemd, hoe 't leven loopt. Nu ik zeeën van tijd heb om alles te doen behalve datgene wat me gewoonlijk wat geestesrust en simpele voldoening geeft - gepensionneerden van de kliffen smijten bijvoorbeeld, of manieren bedenken om 't Vlaamse vossenbestand in één week tijd te vertienvoudigen - komt er tijd vrij voor andere zaken. Beloftes nakomen die je maanden terug hebt gemaakt - ''k zal dat efkes rap voor u regelen' - maar die je nooit bent nagekomen. 'Weer geen tijd gehad'.
Je kent dat wel.
Vanmorgen heb ik bijvoorbeeld grote kuis gehouden in m'n verleden. De veeg erin. Wat heeft het immers voor zin al die krantensnipsels te blijven stockeren van die aanslagen die ik jaren terug pleegde? Al die goede bedoelingen die ik had met 't Vlaamse leefmilieu? Of al die studiecursussen uit het papieren tijdperk?
Als ik ooit nog wat over geodesie wil weten dan zoek ik wel op het net. Als ik ooit nog aan rurale geografie wil doen dan klop ik wel aan bij een vriend landbouwer.
Als ik ooit nog eens de sedimentologische gesteldheid van het Bajkalmeer wil onderzoeken dan vind ik zeker wat recente publicaties.
Als ik binnen enkele maanden de topografie van ons aanstaand domein moet opmeten klop ik wel aan bij een landmeter.
Als ik binnenkort uitleg nodig heb over een of ander biogeografisch of evolutionair getint onderwerp dan vraag ik het wel aan Célia.
Weg ermee, al die kilo's papier en harde mappen. Let's go digital.
Bladerend doorheen al die herinneringen uit het begin van de jaren '90 - de tijd van K's Choice, Cranberries, Nirvana, Guns N' Roses, Scabs en Will Ferdy - dacht ik onvermijdelijk terug aan de mensen die me in dat milieu omringden. Profs, assistenten, ondersteunend personeel, collega-studenten, collega-studenten die bleven, collega's met wie ik alle contact verloor. Een collega in 't bijzonder...
Vreemd, hoe 't leven loopt. Je stapt jaren samen op, deelt een hoop lief en leed. En plots, na de proclamatie, niets meer, de totale leegte. 'k Herinner me niet dat we elkaar tijdens de jaarlijkse reunies nog tegen 't lijf hebben gelopen. Ben er tenslotte ook maar een handvol keren heen gegaan. Nauwelijks.
Herinneringen. Handenvol. Citroenjenever. Saint-Amant-Tallende. Teenage Fanclub. Dranouter. Kriek in 't Kultuurkaffee. Een ontplofte kalorimeter - het een had een oorzakelijk verband met het ander. Fietsen doorheen Nederland. Wassenaar. Samen blokken. Nog meer citroenjenever. Samen buizen. The Posies. Shetland. Fair Isle. Ondergescheten worden door de stormvogels.
Dat schept een band, allemaal.
Enkele jaren terug gleed er een brief in de bus van m'n ouders.
Veel te laat geopend, uiteraard.
Een overlijdensbericht. M's papa.
'k Was er kapot van. De uitvaart was reeds voorbij...
Jaren waren verstreken. Op z'n moeilijkste moment stak m'n vriend z'n hand uit, en ik was zo begaan met m'n eigen beslommeringen dat ik de kans miste om hem en de zijnen bij te staan.
' 'k Moet hem schrijven' dacht ik steeds.
Om de zoveel tijd komt die gedachte weer terug - telkens ik TFC door de speakers ram, bijvoorbeeld. Sinds 2009. Alweer drie jaar geleden.
Er zijn een hoop dingen die ongezegd bleven. Een hoop levensgewandel dat moet worden uitgewisseld en ergens, érgens, is er een draad die we terug kunnen oppakken.
There's an upside.
There hàs to be an upside...