Wacht maar tot ik genezen ben

Wat een klotewereld. Maandagochtend moet ik op controle bij de arts met m'n nog steeds totaal gevoelloze en nauwelijks beweegbare halfstijve vinger - hou op met lachen wil je? Gezien de wond nog steeds niet helemaal dicht is en gezien de zonet beschreven toestand zie ik het donkerbruin aankomen dat artslief er nog wat ziekteverlof zal bijkletsen.
In plaats van maandagochtend dus mooi ten achten m'n dienstverleenbezigheden terug op te nemen moet ik te negenen weer in de ogen van de doktersassistente gaan koekeloeren - waarin het overigens altijd lente is, uiteraard.
De hele voormiddag zat ik dus weer m'n kast op te vreten over hoe ik dit nieuws aan m'n 'patron' moest aanbrengen, en me verwachtende aan een hoop tegenwerking had ik uiteraard een stevige verdediging op palen gezet met zinsneden als 'gierigaard, klootzak, uitbuiter, profiteur, laatbetaler, tonijnzwijn, dorade-aars, broodrover, derderangsloodgieter, kindersurprisebricoleur, en 'wachtmaartotmijhandteruggenezenis''.
Ik verheugde me op een lekker middeleeuwse bestorming van zijn te verwachten lachwekkende tegenstand.
Ik keek ernaar uit deze zuiderse patron op noorse wijze te slopen tot onder z'n fundamenten en hem te vernietigen tot er enkel een snotterend hoopje miserie achterbleef.
In plaats daarvan echter - hoe durfde hij! - zei hij begrijpend 'okee, geen probleem, je houdt me op de hoogte! Tot maandag Bart!'.
De rotzak!!! Hoe durft hij me zoiets aandoen! Al m'n moeite voor niks, alweer!
Er zijn geen zekerheden meer in dees leven...