Deze zomer is een ramp voor m'n blog. Waar ik voor 't Licht Uitging nog af en toe wat tijd nam om een paar zieleroerselen, frustraties, verzuchtingen en dronkemanspraat aan dit virtuele papier toe te vertrouwen, wel, sinds 't Licht Uitging komt er geen zak meer van in huis.
Goed, ik zou tenminste kunnen schrijven 'dat ik het druk heb', 'dat ik dit doe en dat', 'dat ik een fijne tijd heb', 'dat ik blij ben wanneer ik elke morgen een dampend stukje van mezelf onder een struik kan deponeren' en dat soort dingen, maar neen, zelfs dààr doe ik nog niet eens de moeite voor.
Geen goesting voor, dit is facebook niet. Daarom ook dat ik nooit de journalistiek in ben gestapt en nooit heb geprobeerd om met schrijftoestanden wat dan ook te verdienen. Als ik geen zin heb krijg ik geen zin op papier. Zelfs niet onder dwang. Zelfs niet tegen beloning. En al zeker niet onder bedreiging. Gezien deze 'enig kind' mentaliteit zowat de rode draad in m'n professioneel leven vormt heb ik trouwens nergens langer dan drie jaar kunnen werken - de tijd om me te leren kennen en uit te vlooien hoe ze me 't snelst terug kwijt konden. Zelfs m'n madam heeft het vaak moeilijk met m'n slechte karakter.
Gelukkig ben ik een goed mens, dan neem je dat onleefbare er met de glimlach bij.
Gelukkig ben ik een goed mens, dan neem je dat onleefbare er met de glimlach bij.
Soit, waar was ik gebleven? Juist ja, schrijven, of juist de afwezigheid ervan.
Een goeire raad: verwacht er ook de komende weken niet teveel van. Ik zit in 'Organby-modus' en verkeer dus in de onmogelijkheid om welke taak dan ook naar behoren en tot ieders voldoening uit te voeren.
Ooit komt het goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten