Terug in Sète, dus. Terug in dat havenstadje met z'n kleine rammelige wagens, z'n dronken daklozen, z'n dronken vissers, z'n bibberende inwoners, z'n dronken bibberende nietsdoeners, z'n drollen op 't voetpad, z'n drollen onder je schoenen, z'n krijsende meeuwen, z'n vuilbakken-plunderende meeuwen, z'n krijsende plunderende en op je wagen schijtende meeuwen, z'n op je terras schijtende duiven, z'n afwezige parkeerplaatsen, z'n doodse en dus heerlijke zeepromenade, z'n vijf-gradige-en-dus-in-vergelijking-met-'t noorden warmzoete-wintertemperaturen, z'n geur van kunstmest als je de stad die in 't donker en van ver op een enorme mesthoop lijkt binnenrijdt, z'n kale platanen en z'n doodsverlaten toeristenvallen.
Sète is een schijtstad.
Terug, ook, bij de wijdse horizonten, de Bassin de Thau, de vulkaan van Agde en daarachter, blauwig in de verte, de witbesneeuwde Pyreneeën, terug binnen onze kleine uit-alle-hoeken-van-Frankrijk-samengestelde intimikring, terug bij kletsen bij een pint of pastis, bij escargots met aïoli en oesters met wijnazijn, bij look en gratin, bij de beste pizza's ter wereld geleverd aan huis, bij wandelen over verlaten stranden, bij fietsen op de moerasdijken, bij zonsopgangen boven de Middellandse Zee, bij IJsvogels in de haven, Grote sternen in de staalblauwe lucht en goudbaarzen in de pan, bij zonnende poezen op de vensterbanken, bij om vier uur reeds thuiskomen van de werkdag, bij lange avonden vrije tijd...
Sète is Leven als een God in Frankrijk, ook.
Terug, dus. Blij om onze tijdens-onze-afwezigheid-vetgemeste-en-dus-ronde poezenpark terug te zien, met pijn in 't hart te moeten vaststellen dat die twee lawaaimakende zeeratten nog steeds alive 'n kicking zijn en met nog meer pijn in die spier die me voor hart doorgaat moeten constateren dat Sifillis - de cavia van een collega van Célia waar we een tijdje op hebben gezeten (guinea-pig-sitting) en die eigenlijk totaal anders noemt maar die ik meteen na z'n aankomst een andere naam heb gegeven - terug was opgehaald door z'n baasje, 't was immers een levendig beestje.
En blij ook om m'n onafgewerkte Wazawidu terug te vinden, evenals een hoop ideeën voor nieuwe artikels, een berg lekker gedroogde takken om deze winter wat boemerangs uit te maken, en duizend andere projecten waar ik dit jaar beslist eens aan zal moeten beginnen.
't Gaat een druk jaar worden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten