Justice!

Vrijdagmorgen, Avenue Victor Hugo, Sète. Stevig friskes, koude tramontane. Vrijdag is marktdag. De straat wordt zoals elke week in gereedheid gebracht en om dit mogelijk te maken wordt ze vanaf 5 uur 's ochtends afgesloten voor alle verkeer. Wee diegene die z'n wagen niet tijdig elders heeft geparkeerd. Happened to me once, car gone, me very angry. Me volcanic. Wagen teruggevonden in 'la fourrière' aka het prison voor in beslag genomen voertuigen. Onnodig te vertellen in welke toestand ik toen was. Voor een on-no-ze-le boerenmarkt hadden ze MIJN otto weggesleept! Sindsdien ga ik er nooit meer heen, naar die markt. Ik boycot François die 's morgens bijna onze voordeur blokkeert met z'n plastieken fantasiejuwelen. Ik gruwel van Jean-Pierre die momenteel z'n socissen aan z'n charcuteriekraam drapeert. Ik moet niet hebben van Abdulah en Abdelbenazir die momenteel hun groenten in plastieken mandjes gieten en je moet me zwijgen van Yolande en Claude die hun kiekens aan lange spiesen zitten te rijgen om ze later te roosteren. En spreek me vooral niet van die paar dozijn anderen: de wijnboer, de oesterverkopers, de specerijen- en kruidenheks, de schoenenverkopers, de visgeriever, de synthetisch-mannenondergoedleurder, de schoensmeeroplichter, de artisanale bakker etc. Bulldozeren, die handel!
Allemaal verdienen ze een plaats onder de zon, eigenlijk. Ook ik besef dat wel. Maar laat speciaal vandaag, onder die zon, die tramontane maar lekker ijskoude wind door onze straat persen. Laat hun tenen, neuzen en vingertoppen maar bevriezen, zo heb ik tenminste een beetje het gevoel dat ik m'n boete niet voor niets heb betaald.
Er bestaat nog rechtvaardigheid in deze wereld...