Little Boy

Toeval bestààt niet! Je gelooft het nooit, maar amper een kwartiertje nadat ik m'n schrijfsel over de vrijdagmarkt had gepubliceerd moest ik tot m'n afgrijzen vaststellen dat onze wagen, alweer, niet meer op z'n plaats stond. Ook al is het allang niet meer de eerste keer, het gevoel dat je op zo'n moment bekruipt blijft hetzelfde. Ongeloof ''t is toch niet waar hé?'. Twijfel 'Ik stond toch hier? Nietwaar?'. Afgrijzen 'Holy Shit!!!, Miljààrde!'. Woede 'De sméérlappen'. Nog meer woede 'De kl...zakken!'. Nog nog meer meer woede ' Die angkulees!'. Onbegrip 'Waarom hebben ze me nu weer weggesleept?'. Frustratie 'Nu moet ik godvernonde wéér naar 't politiebureau, wéér naar de fourrière, wéér betalen!'. Nog meer woede, dus 'En dat just voor 't weekend!'.
Ik was buiten mezelf, ik was een atoombom de eerste dertig seconden na haar ontploffing. Little Boy, that was me.
Nu goed, ik ken 't liedje intussen wel. Dat heb ik de eerste keer met harde hand geleerd. Heb ik dat niet verteld?

't Was een donderdag, vorig voorjaar. 'k Had twaalf uur aan één stuk op m'n knieën druiven gesnoeid en was dus een beetje stikkapot. Te afgemat om elders een parkeerplaats te zoeken parkeerde ik m'n wagen pal voor de deur, mezelf zeggende dat ik die later op de avond wel ging verplaatsen daar 't immers vrijdag markt was en 't verboden is je wagen daar te laten staan. Na één blauwe Chimay viel bibi echter als een blok in slaap in z'n zetel, om acht uur later verschrikt wakker te worden. 'k Was immers van plan 's anderendaags nogmaals twaalf uur te kloppen en 'k wou om zeven uur reeds in de wijnvelden zijn. Om vijf uur 's morgens dus, wekker gaat af en m'n eerste reactie 'miljaarde mijn otto!!!'. Zeven seconden later stond ik buiten en zag dat Mr Mazda er niet meer stond. 'Wat is er met mijn wagen gebeurd?' vroeg ik aan een eenzame marktkramer. 'Wellicht weggesleept, voor de markt' was het antwoord. 'De màrkt?' riep ik. 'Die begint toch maar om zeven uur?!'. De antwoorder haalde z'n schouders op. 'En nu?' vroeg ik. 'Je gaat best naar 't politiebureau om te gaan vragen waar ze je wagen heen hebben gebracht.' voegde hij eraan toe.
Ik dus naar 't politiekantoor, om zes uur 's ochtends. Uiteraard gesloten, dat gebouw. Gebeld 'Inderdaad meneer uw wagen is weggesleept.' antwoordde de blauwjas van wacht via z'n luidspreker. 'Huh? En dat voor zo'n onnozele markt die pas om zeven uur begint? Jullie zijn niet goed bij jullie hoofd zeker? 't Zou ook de eerste keer zijn dat jullie pro-actief optreden!'. Ik was om te ontploffen. 'Meneer,' antwoordde de Stem Uit De Muur, 'Als je klachten hebt raad ik je aan om een aangetekende brief te schrijven.' Ik had hem kunnen wurgen met m'n schoenveter.
Ik dus naar huis, vastbesloten m'n wagen stormenderhand terug te veroveren. Kijken op internet, adres opsnorren van 'la fourrière' en op m'n fietske springen richting industriezone, enkele kilometer verder. Daar aangekomen, zeven uur 's ochtends. Geen kat. Gesloten. 'Open van maandag tot vrijdag van 9.00 tot 19.00' las ik. Ik kreeg bijna een hartstilstand, huilen van woede kon ik. Terug naar huis dus. Douchen, eten, vanalles kapot smijten etc. Te negenen stond ik er terug. 'Jamaar meneer we kunnen uw wagen pas vrijgeven als je bij de politie een bewijs van bevrijding, of whatever, hebt opgehaald.' Ik terug naar Sète city, met 't fietske. Bij de politie, wachten, 'Voor wat is 't?'. 't Hele verhaal opnieuw gedaan, geprobeerd om zo kalm mogelijk te blijven. 'Papieren van de wagen graag.'
Die zaten toch wel in 't handschoenkastje zeker. Ik kreeg m'n derde hartaanval en had maar één goesting: op de vloer plassen en me erin rollen van miserie.
Terug naar la fourrière, handschoenkastje geplunderd, terug naar 't politiekantoor, gewacht, papieren afgegeven, nog meer gewacht en toen kreeg ik eindelijk het Bewijs van Bevrijding.
Bevrijd terug naar la fourrière - 'k had die ochtend zeker al 50km gefietst - en daar eindelijk Mr Mazda teruggekregen. Om elf uur, vier uur later dan gepland, zat ik eindelijk druiven te snoeien. Wetende dat ik me twee dagen, 24 uur, had afgebeuld voor niks. Om enkel de wegsleepkosten en boete te betalen... Het leven kan soms gruwelijk wreed zijn...
Blijkbaar hinderde m'n wagen gisteren de doorgang van de marktkramers en was hij daarom opnieuw weggesleept. Vreemd, want ik sta reeds weken op die plaats en 't is de eerste keer dat ik dat ronde blauw-rood-bord opmerk... Mijn fout, uiteraard.
'Vivre en ville!' zei m'n collega gisteren nadat hij me had laten uitrazen.
Yeah right...