Vanmorgen vroor het -4°C in 't platteland rond Sète. Kleine meertjes aka étangs waren bedekt met een laag ijs en de zon kwam oranjerood op boven de zee. De heuvels van La Gardiole baadden in een gouden licht en ook de wijngaarden profiteerden van deze eerste warmteflitsen. Snoeiers waren reeds present voor een nieuwe werkweek. Voor weinig centen. Nu ja, 'k heb alleen maar goeie herinneringen aan de winter van vorig jaar, toen ik erbij hoorde. De stilte in de wijnvelden, enkel 't geknip van de snoeischaar en af en toe een korte babbel bij een dampende tas koffie met m'n toenmalige collega Gérard...
Vanmorgen zag ik geen Gérards of Juliens, maar Ishams, Ibrahims en Mokhtars. In de muscat-terroirs van Frontignan knielden twee snoeiers neer richting opkomende zon. Net als duizenden anderen elders in de wereld op deze meridiaan. Surrealistisch, niet?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten