Negentien uur, vierdendertig minuten en twintig seconden is 't geleden dat we de heilige grond verlieten om koers te zetten naar de twee windstreken. De maten naar 't noorden en ik naar 't oosten. Organby verlaten is altijd moeilijk, dit jaar was het echter bijna niet te doen. Een week lang deel je 't gezelschap van een stel jeugdvrienden en aanverwante gelijkgestemde gekken en dan gaat plots elkeen terug z'n eigen weg. Zij terug naar Vlaanderen en ik naar Sète. Een week lang plezier maken en samen genieten van een van de mooiste spektakels die de natuur te bieden heeft, en dat alles in een ongelooflijk decor bovendien, is gewoon het einde.
'k Verliet Organby met een mengeling van spijt, eenzaamheid, voldoening, tranen in de ogen en een hoop andere emoties. Spijt omdat 't alweer gedaan is en we terugkeren naar 't aardse bestaan. Eenzaamheid omdat ik de maten, de col en de vogels reeds miste van zodra ik in de wagen stapte. Voldoening omdat de week alle verwachtingen honderdvoudig had ingelost. Tranen omdat ik dacht aan alle 'straffe stuten' die we hadden beleefd.
Over de vogels en een hoop andere zaken heb ik 't een andere keer nog wel. Eerst nog wat bekomen en laten bezinken.
Enne, merci maten. We zien elkaar met Kerstmis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten