Soit, tegen de zevenen zaten we met z'n vijfjes gedouchd en volgepropt en blij gezind in de wagen richting Spanje. Er was immers kloteweer aangekondigd en dus vonden we 't een uitgelezen moment om de ochtend vanop de Pic d'Orhy te beleven.
Vanop 'Port Larrau' was't voor afgetrainde Chasseurs Ardennais als wij maar een peulschil om in een wipje op Baskenlands hoogste te staan. Rond tien uur zaten we dan ook te genieten van een zicht van 360°, een 'koemeke vougeleite' en een 'goei zjat kaffei'. Levenskwaliteit meet zich aan de hand van kleine dingen...
De vorming van kleine cumulusjes wees er echter op dat het weer inderdaad aan 't veranderen was. Vanuit het noordoosten werd een resem vochtige lucht uit een noordelijker gelegen storing aangevoerd - 'zwanger van vocht' zou de VUBiaanse klimaprof 'den Decleir' zeggen... Die lucht werd tegen de bergen gedwongen te stijgen, koelde af en de waterdamp ging over in water. De eerste vezels sponnen zich van het enorme tapijt dat zich later op de avond voor onze ogen zou ontrollen. We besloten dus de pic te ontruimen en nog een keertje ons geluk te beproeven op Spanish Soil. Dat geluk was zoals steeds aan onze zijde - Bart Goemaere genaamd. Dwerg- en Slangenarend, een hoop Vale Gieren die net een kadaver hadden ontdekt, een metalen koffer vol wit poeder verscholen onder een hoop graszoden en twee Parijse liftsters die we in badpak van de weg plukten waren zowat de meest vermeldenswaardige zaken. De gewone dingen alweer, dus.
Toen we 's avonds witbeneusd terug op Port Larrau stonden zat de boel zoals verwacht potdicht. Dikke wolkensluiers doken over de bergkammen Spanje binnen. Gezien hun temperatuur echter lager was dan die van de omgeving doken ze neer zodat het erop leek dat mistige tongen de Spaanse flanken aflikten. Hoe erotisch kan weerkunde toch zijn, niet? Veel stijgen hoefden we niet om boven de tongdingen uit te komen en het wonderlijke schouwspel met open mond gade te slaan. Toen plots een Slechtvalk boven het Franse rookgordijn kwam aangevlogen gingen we helemaal uit ons dak. 't Werd zelfs nog mooier toen zich bij 't afdalen naar de wagen de vreemdste optische effecten voordeden. Door de mist werden de zonnestralen zodanig getransformeerd dat we onze schaduwen in de mist geprojecteerd zagen. Het was alsof we onszelf konden bekijken in een andere dimensie. Ik weet dus nu reeds dat ik later als spook nog steeds m'n Indiana Jones-hoed zal aanhebben. Wreed neig!
De beelden spreken voor zich, als er iemand weet hoe ik Bob Dylan's klassieker erop kan plakken dan mag die mij altijd iets laten weten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten