Gisteren kondigde Meteofrance de 'Alerte Rouge'-toestand af voor bijna de hele Languedoc-Roussillon, wat zeggen wil: als je niet echt buiten hoeft te zijn blijf je beter binnen. Hevige windstoten en slagregens afgewisseld met bijna windstille periodes zijn de laatste dagen gewone kost geworden. Voor de puristen: uiteraard is dit geen moesson, niets te maken met het fenomeen dat zich rond de Indische Oceaan afspeelt maar de effecten op de grond zijn nagenoeg dezelfde. Op minder dan een minuut is je jeansbroek straal doorweekt en staat het water in je schoenen. I did it, gewoon heel impressionnant! En zalig, want 't is hier nog steeds behoorlijk warm en dus voelt dat beetje regen aan als een verkwikkende Tahiti-douche. Alleen jammer dat al de andere regiobewoners dit soort weerfenomenen hoogst onaangenaam vinden en zich de pijpen van hun broek klagen over die 'temps de merde'. Iedereen depressief. Geen bikinidames dus die zich spontaan douchen in de straat maar Material Girls die hopeloos worstelen met hun paraplu.
Zucht, waar is die 'adventure-spirit' toch heen? De mensen leven niet meer mee met het weer, de aardbevingen, de vulkaanuitbarstingen en de sprinkhanenplagen. We zijn een bende materialistische klagers geworden die in paniek slaat als 't regent en een stukje van ons huis instort, als een stuifmeeltapijt onze wagen geel kleurt, als Boerenzwaluwen onze vensterbank beschilderen, als er mos groeit in ons gazon, of distels en brandnetels, als onze gsm het laat afweten, als er niemand reageert op onze Facebook-pagina, als ons virtueel Gallisch dorp door de Romeinen wordt platgebrand - hoezo nooit van 'Travian' gehoord? - als er bruin water uit de kraan komt, als er eenden in ons zwembad landen of als er enkele duizenden Spreeuwen de platanen in de avenues tot slaapplaats bombarderen. We zijn zo ontzettend afhankelijk geworden van alle materiële rommel dat we ons overlevingsinstinct en dat laatste restje link met de natuur stukje bij beetje aan 't verliezen zijn.
Jammer, maar mij niet gelaten, iedereen doet of laat wat hij wil. Zolang ze maar niet klagen als ik sardienen rook op ons terras, of slangen ontvel, of everzwijnhespen pekel, of met volle teugen geniet van vulkaanuitbarstingen op IJsland en Alertes-Rouge in de Languedoc...
Keep on rocking!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten