Kronenbourger Bloempot

Weet je wat ik gisteren voor een gemeenschappelijke afvalcontainer vond? Restafval gaat in de franse steden in gemeenschappelijke containers die dagelijks worden leeggemaakt, in Frankrijk betaalt de vervuiler niet... Drie kratten Kronenbourg verdorie! Met september 2006 als vervaldatum, weliswaar. Los van 't gegeven dat het bier vijf jaar na datum misschien eindelijk te drinken is geworden, deed de vondst me meteen denken aan een anecdote uit de tijd dat ik nog 'op 't ministerie zat' aka bij de Vlaamse Overheid werkte als eindverantwoordelijke van de denktank die zich bezighield met de implementatie van het gebruik van beukenbosgeurverspreiders in de damestoiletten van ANB, maar ook dit volledig terzijde. 
Op een dag was een collega het archief aan ’t uitmesten. Na drie weken hoorden we hem plots roepen. Toen we nieuwsgierig een kijkje gingen nemen wees hij ons op z'n nieuwste ontdekking - daags ervoor had hij immers twintig dozen afwasmiddel gevonden: vijf volle bakken bier, Maes en Dobbele Palm en dat soort dingen. Vervaldatum: februari 2004. We waren juli 2007. ’t Zaakje was dus volgens de meesten niet meer drinkbaar en bijgevolg bleven de bakken wekenlang onaangeroerd in de gang staan. Tot er plots flesjes begonnen te verdwijnen. En nog meer. En nog meer. Bovendien begon er een eigenaardige geur in de gangen te waren. Wat was er toch aan de hand? Was er verband tussen beide fenomenen? Zat er een biermol in onze de rangen? Wie zoop er stiekem al dat bier op? De schuldige moest echter niet ver worden gezocht daar deze niet eens de moeite deed de lege flesjes te verbergen.
‘Bart, scheelt er iets?’ vroeg collega Kimmy me toen ze bij ’t nemen van een kopietje - de enige kopieermachine van onze afdeling stond in mijn bureau - alle lege flesjes op mijn vensterbank zag staan. ‘Neen, waarom meiske?’ vroeg ik. ‘Jij zit hier toch niet al dat oud bier op te zuipen?’ vroeg ze onzeker. Ik barstte in lachen uit. ‘Maar neen, ik geef dat aan mijn gember!’ stelde ik haar gerust terwijl ik naar m’n plant wees. 'Je wat?!' Jaren ervoor had ik uit Madeira een gemberknol meegebracht. Dat ding was beginnen groeien maar echt gezond had hij er nooit uitgezien. Ik redeneerde dus als volgt: bier bestaat uit koolhydraten en koolhydraten zijn 'dikmakers'. Van teveel word je dus moddervet. Als zoiets werkt bij mensen moet dat toch ook bij planten werken, niet? Bier was misschien een prima meststof? Het idee leek me geloofwaardig en ik waagde het experiment, met m’n eigen gember als proefkonijn. 
Na één week therapie – a rato van vijf flesjes of één liter bier per dag – gebeurde er niets. De tweede week explodeerde de plant. Gemiddeld maakte hij om de twee dagen een nieuwe scheut! Het resultaat was ronduit spectaculair. Natuurlijk rook ons bureau naar een fuifzaal de dag nadat die Lustige Tiroler Bierfreunde er de intro hadden gegeven van het concert van de Brakelse metalgroep Motörfaust. Natuurlijk was dat slecht voor het imago van ANB, van de minister en van de Vlaamse overheid in het algemeen. Wat gingen de bezoekers immers niet denken? Was ik wel goed bij m'n hoofd? Soit, zoals zovaak hadden m'n superieuren hun apriori's bij m'n experiment maar zoals evensteeds konden ze doodleuk 't beukenbos in. Wat zou het immers, mijn gember floreerde als nooit tevoren en wat goed was voor mijn gember was goed voor iedereen, redeneerde ik. Van heinde en verre kwamen m'n collega's ’t Biermirakel bewonderen. Ons bureau werd een bierversie van de Grot van Lourdes. M'n gember werd een hype, zowaar. 
Back to reality. Toen ik gisteren dus die vracht 'Kro' vond aarzelde ik geen seconde en sleepte de hoeveelheid naar m'n spelonk. We hebben immers een Loquatboom of Japanse Wolmispel op ons terras - ooit als pit meegebracht uit Lissabon, waar hij 'njesjpresj' wordt genoemd - die sinds hij in 't zuiden staat er stukken beter aan toe is dan in de tuin in Horebeke. Hij kan echter wat extra's gebruiken en wat goed was voor mijn gember is goed voor mijn njesjpresj. 
Voilà, sinds gisteren is onze boom dus aan z'n bierkuur begonnen. 'Kro' is zoals Heineken, de enigen die je'r plezier mee doet zijn de planten...