... na een weekje witte pret in de Franse Alpen.
't Was een beetje thuis komen, eigenlijk. Eeuwenlang ging ik meermaals per jaar naar de Alpen om te trekken, te klimmen, koeien omver te duwen of met de grasmaaier over edelweissperkjes te racen. Vercors, Chartreuse, Ecrins, Vanoise, Savoie, Wallis, Berner Oberland, Saarthal, Zillerthal etc. Ik doorkuiste het gebergte van noord naar zuid, van west naar oost en zoals 't een geoloog betaamt van onder tot boven. De Alpen waren mijn speeltuin, en dat hebben m'n studenten van toen geweten...
En opeens, plots, niets meer. Een molen, een lege beurs, een gebrek aan tijd. Exit goesting. Exit Alpen. Geleidelijk kwamen die andere bergen in de plaats. De postkaartromantiek van de Alpen werd geruild met de ruigheid van de Pyreneeën. Wat een vrouw al niet kan aanrichten...
Tot nu dus. Terug in de Alpen.
Wat zei ik daarnet? Postkaartromantiek?! Onstabiel weer en de grootste massa's sneeuw die ik ooit zag maakten sneeuwraket-tochten boven de boomgrens toch wel tamelijk lastig.
Levensgevaarlijk eigenlijk.
Onmogelijk, zelfs.
Als je zelfs met raketten anderhalve meter wegzakt begin je je vragen te stellen. Zelfs ik. Elke geul veranderde in een lawinecouloir. Elke traverse op een helling werd een stukje broekpissen. Elke honderd meter spoor trekken was tien kilometer hardlopen waard.
Ruige toestanden dus, daar in 't stroomgebied van de Arc. Jammer maar helaas zijn we echter allen met evenveel gewicht naar huis teruggekeerd als op de heenreis. Wat we verloren in de diepsneeuw wonnen we immers even snel terug met de vele raclettes, tartiflettes, alpenpasta 'crozets' met Beaufort en die Reblochonfonteinen die ons na de zware werkdagen weer bij onze positieven brachten.
Hmmm, alweer.
Dat 't maar gauw terug winter wordt...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten