't Is kalmpjes deze maand, niet? 'k Heb de indruk dat februari voorbij is gegaan zoals een furtieve scheet: niemand heeft hem gehoord, maar iedereen heeft hem geroken. De maand is voorbij, en wat hebben we onthouden?
Dat het in 't zuiden nog steeds verdomd fris is, bijvoorbeeld. 's Ochtends staat er nog steeds ijs op de plassen en als daarenboven de tramontane aanstaat is 't vloekend koud. Wat een idee om vorige zondag in shortje een stevig eind te gaan lopen trouwens. Een halve dag heeft het geduurd eer ik m'n mannelijkheid terugvond, 'k dacht dat 't beestje nooit meer tevoorschijn ging komen. De sukkelaar.
Dat er bijzonder weinig te multiservissen valt, ook. Weinig werk, de conjuctuurtrein lijkt stil gevallen. Mensen investeren niet meer, herstellen 't hoogst nodige, vragen een offerte voor de minste pruts, verdunnen de koffie, komen niet meer buiten, eten de stadsduiven op, en de huisdieren, veranderen niet meer wekelijks van slip, clochardiseren elke dag een beetje meer. Crisis.
Dat vrouwlief elk uur van de dag de immosites afschuimt naar onze nieuwe heimat. Dank luc, trouwens, voor dat idee om een duitse bunker om te bouwen tot woning. 'k Heb erover nagedacht, de vele voordelen ervan ingezien en vervolgens het plan voorgelegd aan m'n obersturmführer.
't Zal dus toch bij een boerderijtje blijven, mét toch een stuk luchtafweer - mijn deel van 't compromis. Tegen de ooievaars, weet je.
We leven op hoop, echter. Er is eergisteren een grote boot aan de horizon verschenen en die lijkt knal onze richting uit te varen. Als 't meezit, alst 't écht zou meezitten, zijn we hier binnen een maandje of twee van dit eiland af. 't Lijkt totaal onwezenlijk.
Laten we dat maar van deze maand onthouden...
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten