Célia zit er - helaas - voor niets tussen. Zij heeft bij mijn weten rustig doorgeslapen terwijl ik even ging babbelen met Liloo - niet die oersympathieke internetprostituee maar wel onze voorlaatste aanwinst op het feliene front. De mama van de vier monsters, dus. Liloo heeft de onhebbelijke gewoonte om elke week zo bronstig te zijn als Floyd Landis tijdens de Tour van 2006. MMRRRAAAAUUUUWW, MMRRRRRRAAUW, MMRRAAAAAAAUUUUW etc. Onverdraaglijk. Enerverend. Om de muren van op te kruipen. Lief hoor, dat beest, zelden zo'n sociaal dier meegemaakt. Maar 't is tijd dat we haar laten steriliseren want anders riskeer ik het een dezer nachten zelf te doen. Weet je trouwens waar je moet snijden als je een lastige kater wil castreren? Achter de kop. Whaaaahahaaa!!! Liloo gaat dus een dezer dagen onder 't mes. 100 euro oftewel zo'n vierduizend oude belgische ballen - eigenlijk een monsterachtige hoop geld - en we zullen misschien weer iets rustiger slapen. En ze zal zich een stuk beter in haar vel voelen, ook, al is dat op dit eigenste moment totaal mijn rotzorg niet. Stom beest.
Misschien, zei ik. Liloo was immers maar voor 50% verantwoordelijk voor mijn verstoorde nachtrust. 'The Gang' was immers de kamer binnengemuisd. Ben je reeds wakker gemaakt door een handvol vlijmscherpe klauwtjes die zich plots in je tenen boren? Of een slordige anderhalve kilo kat die plots tussen je benen duikt? Ik wel, vandaar mijn rothumeur, ook. We hebben er ook een stuk of twee die telkens wanneer ze hun kakdoos aka kattenbak verlaten hartverscheurend miaauwen. Alweer wakker dus. Weet je wat? Ik ben klaar voor klein mannen. Ben er zeker van dat een baby in huis nog half zo erg niet is dan een viertal 'chatons'. Die het superbest stellen, by the way. Ze zitten volop in hun speelfase. 't Hele huis door rennen, overal opkruipen, overal tussenkruipen, overal achter kruipen, rollebollen over de vloer, alles laten vallen, testen of alles eetbaar is etc.
Wat heeft ons twee maanden terug toch bezield?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten