Sète houdt van z'n helden - net zoals Frankrijk van zichzelf houdt, trouwens. Echt veel veel bekende Sètois zijn er niet, maar dé Sètois par excellence is ongetwijfeld de zanger-dichter-singer-songwriter George Brassens. Brassens maakte furore in de jaren '60 en haalde de hitlijsten met liedjes als 'Les Copains d'Abord', 'Quand On Est Con', 'Fernande' etc. Meestal loop ik niet erg op met die franse gewoonte om alles wat uit eigen terroir spruit meteen de hemel in te prijzen, maar met de waardering voor Brassens ben ik het roerend eens - ook al was hij dan een Sètois.
Brassens hàd het. Hij kon als geen ander grappige, spitsvondige, rijmende teksten neersmijten en er nog een kwak inhoud overkletsen ook. Geen hoogdravend gewauwel met metaforen in metaforen die alleen door de geletterde elite konden worden gedecodeerd maar gewoon leutige teksten op maat van Jan Modaal. Brassens was en is nog steeds een buitenbeentje binnen het franse chançon en dat is weinigen gegeven. Zijn grote verdienste, vind ik, is dat hij na al die tijd nog steeds onlosmakelijk deel uitmaakt van het collectieve geheugen in de streek. 'Les copains d'abord' is een van de meest gefloten deuntjes op de chantiers en zijn 'Fernande' wellicht een van de meest gezongen (ook al werd het liedje indertijd gecencureerd op de franse radio).
Soit, naar een Brassens kan je blijven en blijven luisteren en z'n nagedachtenis wordt in Sète nog steeds zeer levendig gehouden met literaire parcours, festivals etc. En voor één keertje vind ik die aandacht allerminst onterecht...
Les copains d'abord
Quand on est con
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten