Het énige wat nu eigenlijk ontbreekt om 't plaatje compleet te maken is een zalig fris Palmke. Het énige wat me tegenhoudt is het vroege uur - ook ik heb zo mijn normen - en ook de afwezigheid van het vocht in kwestie. We hebben namelijk vorige week de allerallerallerlaatste fleskes van de monsterachtige voorraad die we met nieuwjaar hadden geïmporteerd leeggezabberd - Rochefort 10 - en ook de Palmkes zijn reeds enkele weken door onze darmkanalen gepasseerd. Geen Palmke dus. En toch zou me dit na twee uurtjes kayakken on-ge-loof-lijk hebben gesmaakt. Off-shore gegaan in de jachthaven van Frontignan-plage - die van de cirkelzaag, jawel - en genoten van een prachtige lentemorgen. Geen wind, enkele cirruswolken, vissers op de golfbrekers, een zeldzame wandelaar op 't strand, enkele visdieven die krijsend voorbijfladderden, en een knalgele kayak die plons-plons-plons twee prachtige boeggolfjes produceerde in een zelden geziene oliegladde zee. Waarom zou ik 's ochtends gaan lopen of fietsen? Beter profiteren van de ongekende luxe aan zee te wonen. Je weet immers maar nooit waar we binnenkort terechtkomen...
Soit, de dag kan beginnen. We zullen 't maar bij Nepali black tea houden. Wiz zugar, lotz of zugar...
Over Nepal gesproken. Eigenlijk mis ik dat land verschrikkelijk. Een blacktea in de ochtendfrisheid, de zon die met haar eerste stralen de toppen van de achtduizenders in de fik steekt, de zalig ruikende rook die uit de stenen huisjes met hun golfplaten dak kringelt, de geur van yakmest en rododendron, het gefluit van bergkauwen en het getrippel van zwarte roodstaartjes, het ochtendpraatje met wat andere vroege vogels, de maagdelijkheid van een bergochtend, de belofte van een nieuwe dag.
Ik ben een ochtendmens. In hart en nieren...
Foto, uit de zeer oude doos: ondergetekende in 1998 in de buurt van Hile, Oost-Nepal, genietend van het adembenemend zicht op de Kangchenjunga, met z'n 8.586m de derde hoogste berg ter wereld...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten