Slangentijd

Vreemd eigenlijk. Terwijl Vlaanderen de ergste droogte kent in jaren en de Kalmthoutste Heide er in de fik vliegt beleven we hier in 'le midi' een van de natste en koudste lentes ooit. Vorig weekend viel de regen nog met bakken uit de lucht en was 't ocharme zo'n 22 graden - terwijl we hier in deze tijd normaliter een slordige 30, een wolkenloze hemel en slechts een licht briesje zouden moeten hebben. Het zeewater is bovendien door die constante wind nog steeds even koud als deze winter. Ik ga dus de volgende keer dat ik ga kayakken niet eens zo'n gek figuur slaan met m'n russische muts uit zeehondenpels en m'n vest uit 't zelfde materiaal.
Dat doet me'r trouwens aan denken dat sinds een maand of twee het slangenvolk is wakker geschoten. De regio is blijkbaar bijzonder rijk aan Gladde slangen. In 't dagelijkse leven merk je daar weinig van, tenzij ze worden platgereden in 't verkeer. Ik ben dus al verscheidene keren gestopt om de slachtoffers van naderbij te inspecteren en bart zou bart niet zijn mocht hij ze niet mee naar huis hebben genomen. Om hun vel te recupereren, uiteraard. 'k Had nog nooit een slang gestroopt en in 't leven moet je steeds blijven bijleren, vind ik. Je weet maar nooit of je ooit in de Australische Outback zou worden genoodzaakt om slangen te vangen om te overleven. En dan ben je maar beter voorbereid. Het ruikt alvast hetzelfde als kip, en naar 't schijnt is ook de smaak vergelijkbaar maar dat kan je enkel testen als je zo'n dier extravers op de kop hebt kunnen tikken. Letterlijk dan.
De buren hebben dus de laatste tijd enkele slangenhuiden op ons terras kunnen bewonderen - netjes vastgepind op een grote plank want de grootste die ik meebracht mat al gauw 120 cm. Geen flauw idee wat ik met de huiden ga doen. Wellicht een stel cowboylaarzen maken. Uiteraard.

Op de foto een klein slangetje dat de poes van m'n werkgever meebracht. Tegen een boa zou ze zo'n grote bek niet hebben opgezet...