Loodschappen...

Nog één werkendag en we zitten in de laatste rechte lijn naar Organby. Naar de makkers en de maten, de mist en de schapen, de fantastische stiltes en wonderlijke lichten, de dauw en de vogels, mijn stukje Baskenland. Reeds weken zit ik in 'mode Organby'. Nog dit doen en nog dat, als dit dan dat, een draaiboek dat zo geolied is als een frietketel. Reeds weken is 't materiaal klaar, de wagen gekeurd en de tank gevuld. Zonet de boodschappen gedaan - ken je dat, in volle spitsuur met een winkelkar aan de kassa arriveren die zo zwaar overladen is dat je beide armen nodig hebt om te vermijden dat de helft eraf dondert, niet durven omkijken naar de mensen achter je want je weet hoe je zelf bent als zo'n klootzak net voor je zit, de kassierster verplichten pauzes in te lassen omdat aan de ene kant de band verstopt zit en aan de andere kant jij nog aan 't stauwen bent? Al meegemaakt? Voor Kerst ja, maar zomaar middenin 't jaar? Ik wel dus, alweer. Komt ervan, als je met een klein Brabants leger een weekje op hoogtestage gaat op een boertige bergcol waar 't zo fijn toeven is dat je hoe-ge-naamd geen zin hebt om efkes vijftig kilometer verder wat boter en toiletpapier te gaan kopen.
Niet dus, we zitten er, we blijven er.
Vanavond, nu dus, koken voor vrouwlief en koken voor The Real Belgian Birders zodat we zaterdagavond alleen hoeven op te warmen. Of denk je nog dat we na de hernieuwde kennismaking met vriend Patch we nog tot veel keukencoördinatie in staat zullen zijn? No way!
Nog één werkendag. Nog anderhalve keer slapen. Binnen 32 uur kruip ik achter 't stuur.