GTC Arfoud - Fort Lofti (Algerije)

1 september 2000. 70km ten zuiden van Fort Lofti. 273km.

De woorden die ik vandaag in m'n notaboekje krabbelde - kwestie van niets te vergeten en deze blog zo representatief mogelijk te houden - waren 'exit Ziz, droge rivierbedding, jeeptracks, drogere rivierbedding, bergrugje, moet dringend kakken, Berberdorp, kaka gedaan, droogste rivierbeddingen, Fort Lofti, waar zijn die rivierbeddingen, eerste duinen'.

Maak daar maar eens een artikel over.

Na vanmorgen de vruchtbare Ziz-vallei - de puristen zullen stellen dat het geen echte vallei is - achter ons te hebben gelaten trokken we ons in een mum van tijd kilometers hoog op, en vlogen over een desolaat landschap dat voornamelijk bestond uit prachtig vertakte droge rivierbeddingen (serieus?) en her en der een eenzame heuvelrug. We kruisten welgeteld één Berberdorp - vierkant met vierkante huizen in dambordmotief, en een nog eenzamere militaire basis ver over de grens met Algerije. Verder niets, de essentie van de naakte aarde. 

De dag eindigde in een eenzaam massiefje in de Algerijnse woestijn, net waar de eerste duinen beginnen.

Niet echt wat je een veelzeggend artikel zou kunnen noemen, maar 'k heb het tenminste geprobeerd.

Zoals ik reeds vertelde loopt de Ziz dood in de noordelijke Sahara. Ze doet dat echter in stijl, in een prachtig vertakt netwerk van takken die zich vertakken in kleinere takjes die zich vertakken in twijgjes die zich vertwijgen in het uitgedroogde niets. 

Het moet een prachtig zicht zijn in het voorjaar, wanneer duizenden zaden ontkiemen dankzij de toevloed van vers water uit de hoge Atlas en dit gebied verandert in één grote levendige boom. Bloemen en bijtjes, dat soort dingen. Bijtjes! Lekkere smeuige bijenlarfjes, vette popjes, weerbarstige werkstertjes, krokante koninginnetjes, domme darretjes... 'k Weet het, als een Wespendief begint honger te krijgen begint hij over eten te fantaseren. De grammen vliegen er immers af, in die droogte. Soit, achter de woestijn zal 't beteren.

Nu was er van die groene lente-explosie niets meer te merken. Niets dan verdroogde struikrestanten.

De verse zaadjes zitten echter in de grond, geduldig wachtend op een nieuwe lente...

't Zal vannacht op de grond slapen worden. Nog enkele minuten genieten van de laatste warmte die het puin afgeeft, en vervolgens me zo klein mogelijk maken. De nachten zijn immers bijtend koud aan 't worden.

Vogeltrek. Niet voor woessies... 

Desert Fever (1).

Desert Fever (2).

Desert Fever (3).

The Loft. Fort Loft.

Desert Fever (4).