GTC Saint-Parres-les-Vaudes - Etang du Pondy

21 augustus 2000. Etang du Pondy. 192km.

Vandaag was zo'n dag die je meteen weer vergeet, zo'n dag die je nu eenmaal door moet om de volgende te kunnen aansnijden. Je kent dat wel. De koers was vast - pal zuidwest, het weer was vast - stralend blauw en lichte oostenwind, en ook het landschap was vast. Een en al landbouwgebied, van het zuiden van de Champagne over de Bourgogne naar de regio Centre, akkers, akkers, wat boscomplexen en vervolgens meer akkers. En dan nog akkers. Monoculturen van graan, koolzaad en zonnebloemen, kilometers aan een stuk. De buitenwijken van Auxerre uitgezonderd kwamen we nauwelijks enige bebouwing tegen. Als je niets met landbouw te maken hebt heb je hier niks te zoeken. Pure monotonie. Zelfs relief lijkt hier onbestaande, de hoogtemeter schommelde tussen de 150 en 250m, de hele weg lang.

Het enige lichtpuntje van de dag was de oversteek van de Loire in Charenton. Steeds even puinbeladen, steeds even droog in deze periode van 't jaar. 

't Was in deze buurt dat ik tijdens m'n eerste trek totaal de koers kwijtraakte. Je moet het maar doen, verloren vliegen op een rechte baan. Wist ik veel waar ik heen moest. Veel te laat uit Zweden vertrokken en omringd door snotneuzen die al evenmin de weg kenden. Juvenielen, zonder uitzondering. Van 'constante koers' hadden we nog nooit gehoord, en dus zwalpten we als dronken Papegaaiduikers via Nederland en Belgie Frankrijk binnen. Duitsland kregen we niet eens te zien! Via een hoop omwegen bereikten we Auxerre en in plaats van richting Garonne te koersen besloten we de Loire maar te volgen. Tot in Le Puy vlogen we. Denkende dat we de Pyreneeën hadden bereikt staken we de waterscheiding over en bereikten twee dagen later een hoop water.

Toen pas kregen we door dat we zonet de Cevennen waren overgestoken, en niet de Pyreneeën. En 'dat water' bleek de Middellandse Zee. Maar niet de juiste Middellandse Zee. We waren zo'n 500km uit koers. Er stond ons dus maar één ding te doen: de kust volgen 'tot we de Atlantische Oceaan konden ruiken' zoals onze ouders ons hadden verteld.

De Loire dus. Dat waren pas tijden. 

Knud, deze keer hield ik haarscherp m'n koers. Geen graad meer of minder.

Morgen komt er weer zo'n dag als vandaag aan. Hoera.

Oversteek van de Loire - Charenton.