6 september 2000. Een kleine 300km ten noorden van Tombouctou. 232km.
Just another day in paradise.
'k Had echt gehoopt vandaag meer kilometers te kunnen malen, kwestie van morgen wat meer op m'n gemak te zijn.
Niet dus.
Verdomde rottige zandstorm. Brullende wind. Duizenden tonnen zand in beweging. En ik er middenin. Eén kilo hulpeloze miserie, met een paar millimeter dekveren als enige beschutting.
Nog een geluk dat ik het fenomeen van ver zag aankomen. Nog een geluk dat ik net boven een ribbelrijk gebied zat. Snel naar beneden dus, naar de lijzijde van zo'n rugje, als een kip plat tegen de grond, m'n kop tussen m'n veren en maar hopen dat het niet al te erg werd. In een zandstorm is het niet de vraag of je al dan niet begraven wordt. De vraag is gewoon hoeveel zand je deze keer weer over je bakkes zal krijgen.
Waarom ik niet netjes boven dat natuurgeweld bleef? Omdat zandstormen het thermiekgegeven zwaar in de soep sturen en ik geen goesting had om in zo'n mixer een noodlanding te moeten maken. Misschien dat het in actieve vlucht, hoog boven dat geweld, zou lukken, daar niet van. Een volgende keer misschien.
Of niet. Zandstormen maken me bang.
Ik haat deze woestijn. Verdorie wat hààt ik deze kaalgeschuurde rotzooi. En 't ergste is dat ik hier over enkele maanden opnieuw over moet. En enkele maanden later opnieuw. 'k Moet er toch eens over nadenken of het niet de moeite loont om in Zweden te overwinteren. Me specialiseren in het openbreken van bijenkasten bijvoorbeeld. Geen overenweergevlieg meer. Zucht.
Klotegedoe, dit gebied. En een geluk dat ik goed in 't vet zit. Of zat. Zonder een goede reserve maak je deze tocht niet. Vet is vocht. Vocht is leven. Het metabolisme van een trekvogel is spitstechnologie. Standvogels zijn woessies.
Wij trekkers kunnen het.
Maar dat wil daarom nog niet zeggen dat we 't fijn vinden.
Morgen wordt het beter.
Morgenavond neem ik een bad in de Niger.
Just another day in paradise.
'k Had echt gehoopt vandaag meer kilometers te kunnen malen, kwestie van morgen wat meer op m'n gemak te zijn.
Niet dus.
Verdomde rottige zandstorm. Brullende wind. Duizenden tonnen zand in beweging. En ik er middenin. Eén kilo hulpeloze miserie, met een paar millimeter dekveren als enige beschutting.
Nog een geluk dat ik het fenomeen van ver zag aankomen. Nog een geluk dat ik net boven een ribbelrijk gebied zat. Snel naar beneden dus, naar de lijzijde van zo'n rugje, als een kip plat tegen de grond, m'n kop tussen m'n veren en maar hopen dat het niet al te erg werd. In een zandstorm is het niet de vraag of je al dan niet begraven wordt. De vraag is gewoon hoeveel zand je deze keer weer over je bakkes zal krijgen.
Waarom ik niet netjes boven dat natuurgeweld bleef? Omdat zandstormen het thermiekgegeven zwaar in de soep sturen en ik geen goesting had om in zo'n mixer een noodlanding te moeten maken. Misschien dat het in actieve vlucht, hoog boven dat geweld, zou lukken, daar niet van. Een volgende keer misschien.
Of niet. Zandstormen maken me bang.
Ik haat deze woestijn. Verdorie wat hààt ik deze kaalgeschuurde rotzooi. En 't ergste is dat ik hier over enkele maanden opnieuw over moet. En enkele maanden later opnieuw. 'k Moet er toch eens over nadenken of het niet de moeite loont om in Zweden te overwinteren. Me specialiseren in het openbreken van bijenkasten bijvoorbeeld. Geen overenweergevlieg meer. Zucht.
Klotegedoe, dit gebied. En een geluk dat ik goed in 't vet zit. Of zat. Zonder een goede reserve maak je deze tocht niet. Vet is vocht. Vocht is leven. Het metabolisme van een trekvogel is spitstechnologie. Standvogels zijn woessies.
Wij trekkers kunnen het.
Maar dat wil daarom nog niet zeggen dat we 't fijn vinden.
Morgen wordt het beter.
Morgenavond neem ik een bad in de Niger.
 |
| Desert fever (11). |
 |
| Desert fever (12). |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten