GTC Wilaya de Tindouf - Wilaya d'Adrar

3 september 2000. Wilaya d'Adrar. 234km.

We trokken vandaag door wat ongetwijfeld een van de meest eentonige gebieden op aarde moet zijn. Er is niets. Echt niets. Geen bergen, geen water, geen coca-cola, geen beschutting, geen leven, zelfs geen zand. Een gebied zo groot als Nederland - alweer - en zowaar nog vlakker. Het bestaat. Het lijkt erop dat iemand op de aardbol heeft zitten gommen en er alles heeft uitgeveegd. Vlakgeschuurde rots. Totale leegte. Zoals een ministerieparking om één na vier 's namiddags, maar dan tienduizend keer zo groot. Onwerkelijk.
We vlogen met ons verstand op nul. Van de de ene thermiekbel naar de andere. Alles is hier thermiek, eigenlijk. Van zodra je je vleugels spreidt ga je omhoog. Kantel ze en je daalt.
We trekken verspreid. Af en toe kruis je een collega, je blijft een tijdje samen, gaat weer je eigen weg, vliegt tientallen kilometer zonder iemand te zien, alweer op jezelf aangewezen.
Ik herinner me nog goed de allereerste keer dat ik door deze zone trok. Heen en weer gesleurd tussen de angst dat hier nooit een eind aan zou komen en de nieuwsgierigheid naar wat er toch achter die horizon mocht liggen. Akelige ervaring.
Nog een paar dagen en dan is deze hel achter de rug. Voor ons, achter de kromming van de horizon, ligt de Niger. Daar wordt alles anders.

Desert fever (7).