GTC Bergerac - Tardets

23 augustus 2000. Tardets. 229km.

Eindelijk, Tardets! Op negen dagen de voet van de Pyreneeën bereiken is goed, bijzonder goed zelfs. 

De dag begon met de oversteek van de Dordogne in Bergerac, waarna het onder een loden zon over duizenden vlakke wijnveldjes naar de Garonne ging. Terwijl de wind heel geniepig naar het zuiden draaide spoedden we ons de Landes over - dennenbossen, heide, kapvlaktes en zwaar geirrigeerde zonnebloemvelden. Het voordeel dat we haalden uit de uitstekende thermiek was gelukkig groter dan het nadeel van de zuidenwind - zwever zijn heeft zo z'n voordelen. Vanaf Mont-de-Marsan begon de hoogtemeter terug te klimmen en ging het over de vruchtbare Béarn richting Nabaz, de echte aanloop naar de Bergen. 

De Nabaz regio is één van de grote péages van de westelijke migratiecorridor. Het merendeel van de Wespendieven die deze trekroute volgt komt hier terecht, en dat heeft alles te maken met de rivier die erdoor stroomt, de Saison. Het brongebied van de Saison ligt immers in het hart van de Pyreneeën. Met andere woorden: de Saison loodst je perfect door die barrière van rotsen. Best indrukwekkend, van ver gezien. Waarom zouden we energie verspillen om de bergen lukraak over te steken als het bijna zonder kan? Het was dus best druk op de baan vandaag. Met honderden waren we, allemaal lekker samen in de thermieklift. What a fun we have!

We bereikten Tardets net voor zonsondergang. Welkom in Baskenland. Terwijl we ons vanaf de top van de laatste thermiekzuilen zuidwaarts lieten glijden merkten we echter dat het er voor morgen niet goed uitziet. De bergpieken Anie en Orhy, onze bakens voor de oversteek van de grens met Spanje, verdwenen geleidelijk in de wolken. Klote, die klassieke zomerdepressies in de Golf van Gascogne. Die zuigen een hoop lucht uit Spanje aan, en vermits die natuurlijk over de bergen wil vormen zich aan de zuidzijde ervan massa's wolken. Die vochtige opstopping wordt bij de oversteek van het hoogland uiteraard stevig uitgeperst - stijgingsregens - en verandert in warme, droge, harde winden die doorheen de nauwe valleitjes naar het noorden razen. 

Tegen die regens valt heel weinig te beginnen. 
En tegen die Baskische bergscheten nog minder. Ik ben Chuck Norris niet.

Het zal er dus op worden morgen. Of onder. 

Oversteek van de Dordogne - Bergerac.

De Garonne over - Valmande.

De bergen in zicht, eindelijk.

De Saison corridor. Op de achtergrond de pieken Anie en Orhy.

Bijna op onze eindbestemming van de dag.